Gevaarlijk verleden: door straling kunnen mensen nog steeds niet terugkeren naar de paradijselijke eilanden

Het Bikini-atol, dat de naam gaf aan het bekende zwempakmodel, stond ook bekend als een nucleaire testplaats voor de Verenigde Staten, die het eiland bestuurde en verwijderde na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Maar ondanks het feit dat meer dan 60 jaar zijn verstreken sinds de laatste tests, heeft een paradijselijk eiland in het midden van de Stille Oceaan nog steeds sporen van radioactieve stoffen en is het niet veilig voor mensen. Het stralingsniveau is hier hoger dan in de zones Tsjernobyl en Fukushima. Mensen kunnen hier niet terugkeren, terwijl de Marshalleilanden last hebben van overbevolking.

De Marshalleilanden bevinden zich in de evenaar in een van de meest afgelegen uithoeken van de planeet ten opzichte van de beschaving - Pacific Micronesia. De eilanden werden ongeveer 2000 jaar geleden bewoond door de inheemse bewoners van het eiland Zuidoost-Azië, die op zoek waren naar nieuwe landen op de uitgestrekte oceaan. Maar tegen de tijd dat de eilanden werden ontdekt door de Europese veroveraars, was er geen ontwikkelde staat die de kolonisten kon afweren. De Marshalleilanden werden eerst Spaanse bezittingen, vervolgens een Duitse en vervolgens een Japanse kolonie. Na de verdeling van de voormalige Japanse koloniën waren de eilanden het feitelijke eigendom van de Verenigde Staten, die besloten een nucleaire testgrond in een afgelegen gebied op te richten.

Tijdens de nucleaire race hebben de Verenigde Staten de nieuw gecreëerde wapens herhaaldelijk getest. Gedurende 20 jaar werden nucleaire bombardementen uitgevoerd op de eilanden, inclusief de test van de krachtigste Amerikaanse waterstofbom. Vóór het testen werden meer dan 160 mensen hervestigd vanuit Bikini Island. Ondanks de verplaatsing werden talloze gevallen van blootstelling aan nucleaire straling op de nietsvermoedende bevolking van de naburige Bikini-eilanden geregistreerd. Vaak bleek de kracht van de explosie veel groter te zijn dan wat Amerikaanse natuurkundigen hadden verwacht, en niet alleen de lokale bevolking, maar ook vissersvaartuigen die meer dan 150 kilometer verwijderd waren, vielen in het getroffen gebied. In totaal werden de eilanden Utirik, Enivetok, Rongelap, Runit en Bikini, evenals de aangrenzende Stille Oceaan, blootgesteld aan radioactieve besmetting.

In de jaren 80 van de vorige eeuw kregen de Marshalleilanden de officiële status van een onafhankelijke staat en bleven ze in feite alleen achter met hun nucleaire verleden. Ondanks het feit dat de huidige wettelijke status associatie met de Verenigde Staten inhoudt, heeft de officiële leiding van dit land geen haast om de problemen van de eilandbewoners op te lossen, die het zelf heeft gecreëerd. Tot op heden, volgens studies van specialisten van het Columbia Center for Nuclear Research (VS), overschrijdt de concentratie van radioactieve elementen op een aantal atollen de toegestane normen aanzienlijk. Om deze reden zijn de eilanden, inclusief de lang lijdende Bikini, niet geschikt om te leven. Naast onzichtbare straling lieten de Marshalleilanden een volledig tastbaar spoor achter van het nucleaire verleden - een betonnen sarcofaag met verontreinigde grond op Runit Island. Volgens recent onderzoek vallen besmette deeltjes uit deze repository al in de Stille Oceaan.

Ondanks het feit dat de staat meer dan 30 eilanden omvat, wonen de meeste inwoners, en er zijn er ongeveer 53.000, in twee steden met verschillende atollen. Dit is de hoofdstad van het land - Majuro, evenals de stad Ebeye, wiens bevolking het afgelopen decennium gestaag is toegenomen. Twee kleine koraaleilanden herbergen tegenwoordig bijna 40.000 mensen, wat heeft geleid tot veel overbevolkingsproblemen. Dit is vooral de uitputting van de rijkdommen van de zee, problemen met zoet water en het elementaire ruimtegebrek dat geschikt is voor de bouw van nieuwe buurten.

Bekijk de video: Hoe GEVAARLIJK is de PAUS? - Strikt Geheim (Mei 2024).