Suigetsu Japanese Lake - een unieke wereldchronograaf

In Japan is een groot aantal prachtige meren, maar slechts een klein deel ervan is wereldberoemd. In zekere zin is dit te wijten aan hun kleine omvang, evenals aan de onuitspreekbare en slecht onthouden namen. Maar één meer heeft wereldwijde erkenning gekregen, en niet bij fotografen of touroperators, maar in de wetenschappelijke gemeenschap van archeologen en paleontologen. Dit is een uniek Suigetsu-meer, aan de onderkant waarvan, zo bleek, schatten van onschatbare waarde zijn voor de wetenschap.

Dit meer ligt op het eiland Honshu, in de buurt van Wakasa Bay, en maakt deel uit van het merenstelsel, dat naast Suigetsu nog vier reservoirs omvat. Rond een klein meer met een oppervlakte van slechts 4,3 kilometer uitgestrekte heuvelachtige landschappen. Over het algemeen verschilt het reservoir niet van een dozijn soortgelijke in heel Japan, zo niet voor één omstandigheid: de verbazingwekkende periodiciteit van de neerslag op zijn bodem.

De ongewone eigenschappen van de bodemsedimenten van het meer werden ontdekt aan het einde van de 20e eeuw, maar om een aantal redenen begonnen grootschalige studies van Suigetsu pas in 2006. Het bleek dat elk jaar de bodem van het meer bedekt is met twee lagen met verschillende fysische en chemische eigenschappen. De eerste bestaat uit de overblijfselen van diatomeeën, die overvloedig in de waterkolom van het meer leven, en de tweede laag is de sedimentlaag die kenmerkend is voor de meeste meren in de vorm van mechanische onzuiverheden en organische overblijfselen. Maar het unieke van Suigetsu is dat deze twee lagen niet mengen, waardoor jaar na jaar een chronologische schaal onderaan wordt gecreëerd die vertelt over het leven van onze planeet. De maximale diepte waarmee de kern werd geëxtraheerd voor analyse was 73 meter.

In de moderne chronologie, het veld van de historische wetenschap dat verantwoordelijk is voor het bepalen van de leeftijd en volgorde van bepaalde gebeurtenissen, beginnen de belangrijkste problemen wanneer experts dieper gaan dan 12 duizend jaar. En als, bij het analyseren van het relatief recente verleden, jaarlijkse boomringen en methoden voor het dateren van koolwaterstoffen wetenschappers helpen, dan veroorzaakt latere datering een aantal problemen. In deze situatie is de ontdekking van dergelijk waardevol geochronologisch materiaal een echt geschenk voor wetenschappers geworden.

Door de sedimentaire afzettingen van het Suigetsu-meer te vergelijken met bestaande normen, konden wetenschappers de gebeurtenissen met verschillende tijdsintervallen corrigeren. Bovendien stonden de onderzoekers ter beschikking van een uniek hulpmiddel waarmee het mogelijk is om bestaande datums binnen 150.000 jaar te verfijnen.