De inwoners van de Ryukyu-eilanden: waarom ze zichzelf niet als Japans beschouwen en wie ze zijn

Japan is het meest opvallende voorbeeld van een mono-etnische staat, waar 98% van de bevolking Japans is. Gedeeltelijk werd dit vergemakkelijkt door eilandisolatie, en gedeeltelijk door een gericht migratiebeleid dat de komst van nieuwe inwoners uit andere landen niet verwelkomde. Maar zelfs in Japan zijn er burgers die zichzelf niet als Japans beschouwen, en er zijn er meer dan 1 miljoen. Ze zijn inwoners van de zuidelijkste Japanse eilanden, die zichzelf Ryukyus noemen, en, zoals genetische en taalkundige studies aantonen, ze verschillen echt van de rest van het land.

De Ryukyu-archipel, die bijna 100 kleine eilanden is, is in veel opzichten niet vergelijkbaar met andere regio's van het land. Dit is het zuidelijke, tropische Japan, waar de winter bijna niet wordt gevoeld, waar het grootste deel van het jaar warm en vochtig is en waar boeren suikerriet en ananas verbouwen. Toeristen, zowel buitenlandse als Japanners van de noordelijke eilanden, zijn dol op zandstranden en de warme zee van de Ryukyu-eilanden. Maar ondanks zo'n gunstig klimaat is het niet erg druk: er wonen niet meer dan 1,5 miljoen mensen op de archipel, wat veel minder is dan in de gemiddelde Japanse stad op het "vasteland".

Tegenwoordig maakt Ryukyu deel uit van Japan, en enkele eeuwen geleden was er op de archipel een afzonderlijke politieke entiteit - de staat Ryukyu, met zijn heersers, leger, specifieke cultuur en sociale structuur. Doorheen zijn geschiedenis heeft de eilandnatie gebalanceerd tussen sterke buren - de Japanse en Chinese rijken, gedeeltelijk afhankelijk van het een of het ander. De Ryukyusieten verloren eindelijk hun onafhankelijkheid na de verovering van Japan in de tweede helft van de 19e eeuw.

De eerste Ryukyusians, net als de Japanners, kwamen van het vasteland van Azië. De eilandpositie en relatieve afgelegen ligging, zowel uit Japan als China, hebben hun stempel gedrukt op de geschiedenis van de Ryukyu-eilanden, evenals op de vorming van de bevolking en de taal. Ondanks het feit dat onder taalkundigen de Ryukyu-taal als een Japans dialect wordt beschouwd, kan geen enkele Japanner de spraak van de bewoners van de archipel begrijpen. In de loop van de eeuwen van zijn ontwikkeling heeft de taal van de Ryukyusen een groot deel van de Chinese taal geabsorbeerd en ook een aantal specifieke kenmerken verworven. Helaas gebruikt de oudere generatie tegenwoordig vooral de Ryukyu-taal en communiceren jonge mensen via het Japans: assimilatieprocessen die al meer dan 130 jaar aan de gang zijn, hebben invloed. Schoolkinderen worden uitsluitend in het Japans onderwezen. Om precies te zijn, de Ryukyus-taal is een verenigend concept voor 6 nauw verwante talen. Maar tegenwoordig raken ze allemaal verouderd en in Japan doen ze niets om de inheemse talen van de archipel te redden.

Antropologisch gezien verschillen de inheemse Ryukyus ook van de rest van de Japanners, hoewel dit verschil alleen kan worden opgemerkt door specialisten. Ze vestigden zich op de Ryukyu-eilanden in de eerste migratiegolf van het vasteland, ongeveer 30 duizend jaar geleden. Maar in tegenstelling tot de Japanners, ontwikkelden ze zich in een grotere afzondering, zonder zich te mengen met andere migranten, die periodiek de eilanden Honshu en Kyushu binnendrongen in de daaropvolgende tijdperken. Dit wordt bevestigd in de genetica van de inheemse bevolking.

Vandaag wonen er ongeveer 1,3 miljoen inheemse Ryukyus op de Ryukyu-eilanden. Velen van hen zijn trots op hun geschiedenis en cultuur en beschouwen zichzelf niet als Japans, en sommigen zijn van mening dat de eilanden onafhankelijk moeten worden. Maar tegelijkertijd is er een ander proces aan de gang: de Ryukyu-talen verdwijnen en worden minder gebruikelijk bij elke volgende generatie, vooral onder inwoners van grote steden.

Het is opmerkelijk dat de Ainu-taal, de moedertaal van de Ainu, de inheemse bevolking van Hokkaido is, die in een van onze eerdere materialen kan worden gelezen.

Bekijk de video: Geography Now! Japan (Mei 2024).