Zonder water en onder de brandende zon: hoe Israël zand veranderde in bossen en wijngaarden

Weinig mensen leven graag in de woestijn: het is hier erg warm, er is praktisch geen water en er zijn vaak stofstormen. Maar zelfs in de woestijn kun je heel comfortabel bestaan ​​als je er een groen paradijs van maakt. Het meest verbazingwekkende is dat dit kan worden gedaan zonder enorme materiaalkosten en zonder het gebruik van ingenieuze technologieën. Vandaag zullen we het hebben over de kunstmatige bossen in Israël, die midden in een woestijn zonder water zijn aangeplant en dat niemand water heeft gegeven.

Israël ligt in de mediterrane klimaatzone en 60% van zijn grondgebied wordt bezet door woestijnen. Maar de staat besloot dit onrecht te bestrijden door bomen te planten. In de late jaren 40 van de vorige eeuw groeiden slechts 4,5 miljoen bomen in Israël, en in de late jaren 90 waren er al meer dan 200 miljoen bomen. Het lijkt ons misschien vreemd dat het bosfonds precies wordt gekenmerkt door het aantal bomen, maar hier, waar elke boom een ​​echt juweel is, wordt de hoeveelheid bos precies bepaald door het aantal bomen zelf, en niet door vierkante kilometers bos, zoals op gematigde breedtegraden.

Aanvankelijk begon de woestijn te worden beplant met eucalyptusbomen. Het is een cultuur die weinig eisen aan de bodem en overvloedig in vocht, en groeit goed in woestijngebieden. Maar eucalyptus bleek een zeer agressieve soort te zijn, waarna andere plantensoorten niet goed groeiden en zich ontwikkelden. Toen werd besloten om het assortiment uit te breiden, en in de kunstmatige plantages begonnen ze de Allep-den, Israëlische den, cipressen, eiken en sommige andere soorten bomen te gebruiken.

Het overlevingspercentage van jonge zaailingen bereikt 80% en hoger, en dit ondanks het feit dat niemand ze na het planten water geeft. Maar hoe slagen ze erin te overleven in de barre omstandigheden van de woestijn, waar 1-2 keer per jaar schaarse regenval optreedt en de luchttemperaturen in open gebieden hoger zijn dan 50ºС? Nee, dit zijn geen GGO-planten die geen water nodig hebben, zoals je misschien denkt. Het draait allemaal om een ​​interessante planttechnologie, in het belang van welke specialisten uit andere landen waar het woestijnvormingsprobleem vandaag naar Israël komt. Bij het planten wordt de jonge plant in een plastic bak geplaatst met witte muren aan de buitenkant en zwarte muren aan de binnenkant. Vocht van atmosferische lucht condenseert op de binnenmuren, die naar beneden naar de wortels stroomt, waardoor de zaailing de benodigde hoeveelheid water krijgt. Gedurende de eerste 5-7 jaar van het leven is deze hoeveelheid water voldoende voor de volledige groei van de boom, en dan groeien de wortels tot een laag verzadigd met vocht en nemen voedsel daar vandaan. Het blijkt dus dat jonge bomen vanaf het planten minimaal onderhoud vergen.

Tegenwoordig is Israël nauwelijks het enige land ter wereld waar het bosgebied niet afneemt, maar elk jaar groeit. Door bosgordels en hele bossen te planten, bestrijdt het land niet alleen woestijnvorming, maar verbetert het ook het microklimaat van het grondgebied, omdat bomen wonderen kunnen verrichten. Op een warme dag is de luchttemperatuur in het bos tientallen graden lager dan in open gebieden, en hier is de luchtvochtigheid hoger en beschermen de bomen zelf de bodem tegen winderosie. Bovendien is het in de schaduw van bomen en in een gunstiger microklimaat mogelijk om fruitbomen te kweken, die in de woestijn gewoon niet waarschijnlijk zullen overleven.

Het beroemdste kunstmatige massief van het land is het Yatir-bos, dat zich midden in de Negev-woestijn bevindt. De eerste zaailingen verschenen hier in 1964, en tegenwoordig is dit bos moeilijk te onderscheiden van natuurlijke gebieden, er zijn eco-routes die populair zijn bij toeristen en zelfs paddenstoelen groeien.

Tegenwoordig is Israël een uitstekend voorbeeld van een gebied waar mensen de woestijn konden verslaan en er een bos van konden maken dat het klimaat verbetert en de ontwikkeling van de landbouw bevordert. Waar 70 jaar geleden niets anders was dan heet zand, worden tegenwoordig bossen, wijngaarden en aanplant van pistachenoten en olijven verspreid. Het lijkt een wonder, en experts uit vele landen komen hier om kennis te maken met deze technologieën en unieke Israëlische ervaring.